Bluzkę z łezką sobie uszyłam

Nie wiem, jak fachowo nazywa się to wycięcie, 

które zmajstrowałam przy bluzce, ale jak dla mnie wygląda jak łezka, 

więc łezką pozostanie.

Tkaninę kupiłam daaawno, daaawno temu, 

kiedy jeszcze planów blogowych nie miałam wcale, 

nawet chyba o internecie nikt nie słyszał. Tak, tak, swoje latka się ma.

W każdym razie jest koloru kości słoniowej i ma wzór wypukły w postaci niteczek gdzieniegdzie poprzetykanych jeszcze srebrnymi.

Wszystko ładnie, pięknie, tylko tył bluzki zrobiłam z lewej strony tkaniny. 

Ale jak ktoś się pyta, to mówię, że tak ma być...

Najlepiej się prezentuje z wąską spódniczką z poprzedniego postu.

Do tego miętowy ( a jakże !) pasek.

I włosy, których ostatnio za Chiny Ludowe nie mogę ułożyć tak, jak bym chciała.

Bluzka nie ma żadnych zaszewek, ani z przodu, ani z tyłu. Po bokach małe rozporki.

Jest wygodna, łatwo się wkłada, fajnie mi się szyło.

To lubię.

Zostało mi jeszcze kawałek tej tkaniny i chętnie uszyłabym z niej spódniczkę do kompletu, ale na mój rozmiar nie starczy. 

Chyba, że się sfilcuję...