Z jednej rzeczy...

Jakieś dwa miesiące temu 

ponownie odkryłam w sobie żyłkę buszowania po sh. 

Oprócz wielu ,,zdobyczy", 

które wystarczyło tylko dobrze wyprać i uprasować, 

znalazły się i takie, 

które bez ingerencji maszyny i - oczywiście - nożyczek, 

nie nadawały się zupełnie do noszenia.

Wśród nich są między innymi dwie spódnice: ogromniaste, 

szerokie i trochę dłuższe, niż te, 

które przyzwyczajona jestem nosić.

Dlaczego je wobec tego kupiłam?

Bo materiał był ciekawy

- na pewno nie do kupienia w sklepie, 

a poza tym kosztowały jedyne 3 złote za sztukę (!).

Więc jak tu ich nie zabrać do domu???

No właśnie, nie da się.

Spódnica nr. 1.

Była dla mnie za szeroka w pasie i troszkę za długa. 

Odcięłam więc pasek.

Potem zwęziłam ją po obu bokach

- wszywając kieszenie ( oj, jakie one są wygodne).

Na koniec wszyłam szeroką gumę.

Tak wygląda z bliska wzór na materiale - z przodu ma dodatkowo naszyte cekiny.

Spódnica nr.2.

Była jeszcze większa, niż poprzednia. 

Ma ciekawy kwiatowy wzór

i także naszywane cekiny i koraliki.

 Tak jak poprzednio, tu też odcięłam pasek.

Zrobił się całkiem spory kawałek materiału oraz podszewki, którą jest batikowe płótno.

Z połowy materiału głównego uszyłam spódnicę, 

coś a la bombka. 

Od góry tez jest na gumie, 

troszkę szersza - łatwo się więc ją zakłada.

Dołem zwężana. Jest na podszewce z płótna.

Z drugiej połowy materiału uszyłam tunikę na naramkach.

Naramki są z czarnej koronki bawełnianej, 

również pod biustem jest przewiązana tą samą koronką.

Żeby wiązanie pod biustem się nie przesuwało, 

na bokach przyszyłam małe szlufki.

Uszyłam jeszcze bluzeczkę na naramkach z resztek materiału, który był podszewką, ale nie jest jeszcze wykończona. 

Tak więc z jednej rzeczy powstały trzy.

I niech mi ktoś powie, że umiejętność szycia nie jest przydatna!

Aha, 

pozdrowienia od Uszatka...

tak właśnie na niego wołamy!

I jak tu nie kochać zwierzaki!